به توگويم

ديگر جا نيست

قلب‌ات پُراز اندوه است
خدايان ِهمه آسمان هايت
برخاك افتاده اند
چون کودکي بي‌پناه و تنها مانده‌اي

از وحشت مي‌خندي

و غروري کودن از گريستن پرهيزت مي‌دهد

اين است انساني که از خود ساخته‌اي

از انساني که من دوست مي‌داشتم

. که من دوست مي‌دارم